"Debo mucho a aquellos que no quiero"
M.Szymborska
 

Nacín nunha aldea costeira onde o galego era a fala habitual; non acontecía así na escola que empregaba o idioma dominante, como o colexio de monxas ao que acudín despois, onde falar o galego era pouco menos que un auto-insulto, xa que significaba "falar mal", ser un aldeán, un ignorante, ou case con toda seguridade, unha perfecta combinación de ambas cousas.

Por iso e por certa teimosía que me caracteriza, son unha mestura de galego-español que practico habitualmente, con menor fortuna para o minoritario galego que vai silenciosamente atrás ......

A cuestión non é soamente cales son as consecuencias do desprezo a un idioma, graves de por si, se non que está a pasar coa arte da conversa, coa verdadeira comunicación que vai dun a outro enriquecendo a ambos.

Esta vez vou facer un esforzo na dirección contraria en honor a miña aboa Soledad que nunca soubo pronunciar ben a novedosa palabra teléfono

Gracias por todo madriña

Por qué aquela muller deulle por coidar daquel descoñecido é algo que escapa ao entendemento.

Primeiro ocupouse de que mercara un aparato de TV. para non escoitar as voces que lle bouraban noite e día na súa testa. Despois regaloulle un edredón para o tempo de frío.

Aquel home ría moito en solitario sentado na barra do bar, a penas falaba ata que ela se achegou a el, preguntoulle o nome e incluíno nos seus afectos tan pronto como descubriu que a lúa tiña vivido no tellado da casa e as estrelas saían disparadas polas ventás da súa bodega.

Adoitaba a dicir que tiña varias caras, unha delas a dun vello cheo de arrugas que non lle gustaba nada. Tiña tamén unha considerable barriga, que non era tal, se non unha inchazón que ía e viña a capricho dalguen que lle metera tuberías  e podía abrir ou pechar ou rebentar todo.

Era bo, e a súa maneira coidaba da única persoa que lle amosara afecto dun xeito totalmente desinteresado. El procuraba controlala para desfacer o acople  que debía, segundo a súa teoría, ter ela para perder o control de si e esfaragullarse viva.

Cando ela parecía triste, el tentaba facela rir, cousa que conquería sen dificultade, dadas as súas variadas peculiaridades e tamén unha dozura non exenta de intelixencia e unha abraiante lucidez que alternaba coas invencións mais incribles e diversas que poboaban a súa mente roubada.

Porque lle roubaran a cordura cando era novo, expoliaronlle o tesouro de poderes cos que facer e desfacer ao seu antollo.

Tiña fabricado a base de hormonas de melón e sandía, dende presidentes de goberno ata mulleres con dentes na vaxina que trababan arreo.

Era a única alma con que un se podía comunicar sen preámbulos, coa desnudez que permiten as verbas non escollidas, coa inmediatez das emocións non tamizadas pola educación, as barreiras invisibles construídas esencialmente polo medo, a rutina e a indiferencia, tan a miúdo considerada pudorosa reserva necesaria, magnífico autocontrol, sagrada indiferencia dos deuses: un noxo de covardía mesturada cunha pinga de desdén ven visto e altamente valorado nesta sociedade hipócrita, covarde e desdeñosa sen tasa.

Pois ben J. carecía de todas estas “virtudes” por sorte para el e para ela, que adoitaba a saltarse as normas e rir escandalosamente sen preocuparse do tan aldraxante e castrador “que dirán”.

Non estou a defender a tolemia dos tolos, se non a condenar a tolemia dos cordos, ben pensantes, supostamente rexedores do pensamento único ....

Eles, que non saben da luz compañeira de viaxes e estrelas sacudindo o firmamento. Eles, que se consideran tan superiores aos que non sabemos onde está o norte, pero temos unha luz que nos guía a través do proceloso mar do camiñar rumbo a morte.

Cando no silencio de decembro vexo e ceo baleiro, éntranme gañas de tirar cara a bodega de J. . E cando me sinto mal, vou cara ao seu sorriso inocente coma un cego cara o seu bastón de noite estrelada, vagalume e candil ......

Carmen Hermida Díaz

Cobas, decembro 2007