1
Unicamente galas. Era tan só o que lle faltaba para completar os dotes pisciformes con que parecía fora traído á vida. Nacido, por desexo paterno, de parto subacuático na bañeira da súa propia casa, bañeira que houbo que adaptar ás necesidades fisiolóxicas de tal (e tan magno) acontecemento —en anchura, en profundidade, en asideiros, e adecuadas as paredes laterais a brazos e pernas, así como a posterior para recostar a parturenta e acomodar axeitadamente a cabeza de se lle facer preciso—, pois que todo (diríase) fora concibido a capricho, e a pesar de que ela un algo recease nas formas e non as chegase a ter todas consigo; mais o certo é que os enormes desexos de seu home en ter un fillo e ilo modelando á súa semellanza, puideran máis que o dereito materno en o parir ao xeito usual, tal como súa mai e tías fixeran, ou como tantas das súas amigas. De modo que o amor conxugal velaquí que se convertera no máis firme valor que ela puidese ter aducido, e, xa que logo, a razón última que a empurrara a compracelo. E meu dito, meu feito, e non se falase máis.
E así sucedeu. Seguindo as indicacións das revistas médicas norteamericanas máis prestixiosas e o método ruso para o parto subacuático, el, Belarmino, pai do futuro benxamín Belarmino, foi como artellou todos os preparativos para que Helena, súa muller, puidese dar a luz coa maior das confianzas. Gozou, durante os noves meses de xestación, de ambiente san e pracenteiro, casa de campo á beira do mar, información acerca da evolución do feto, e exercitamento en actividades apropiadas ao progreso do embarazo. Aínda que, sobre todas as demais cousas, a que verdadeiramente mellor aprendeu foi a de saber deixar correr o tempo, con serenidade, entrementres se atan todos os cabos que puidesen ter ficado soltos caso de se presentar algún tipo de contrariedade ou anomalía á hora de tan agardado suceso. Polo que se deixou facer, e calquera reticencia que houbera nun inicio fórase tornando nela en tanto ou máis desexo que o do propio Belarmino, asistíndoa agora a maior das confianzas e, xa que logo, a fe cega de que todo había de correr con ben.
E foi así como deu chegado o noveno mes de embarazo. Atrás todos aqueles de típicas molestias, aínda que sen a maior transcendencia, propias de muller grávida. Náuseas non, nunca tivera, ora a cambra si lle sobreviñera en máis dunha ocasión, e prendementos nas pernas, nas éngoas, contra os últimos meses. Todo correra, pois, como tiña que correr. En definitiva, unha preñez feliz e saudábel, xulgaran ambos. De forma que o ansiado mes de outubro aquí estaba, cun outono estrañamente cálido e máis solleiro que de costume. No día sete (aliñábase un raro gris no horizonte por tras das penas dos Cabalos), as contraccións viñeran tocar á porta da casa da Fonte da Tella. Aquelas nubes baixas, traídas por unha arexiña fría formaran a barra, o neboeiro que en pouco tempo se fora facendo señor do cabo, e tapando así por completo os últimos fulgores do sol á caída da tarde tomando as alturas do lugar onde moraban, e onde Helena estaba a piques de parir.
Chamou ela por Belarmino. Con canta calma puideron, non en van levábano preparando e agardando tantos meses, encamiñáronse para a bañeira. A auga morna axudou a aliviar as dores das contraccións. Fixéronse de cada vez máis intensas, pero a respiración aprendida, a tibieza do líquido e, máis que nada, o inmenso cariño depositado polo seu home, axudaron a que todo se contaxiase da mesma serenidade que antecedera a este esperado momento, mainiño como o neboeiro espeso que cubría daquela toda a Fonte da Tella. Calma podre. Ausencia de vento. Silencio. Soamente a respiración de Helena e os seus arquexos querendo puxar. As palabras de Belarmino, por súa vez, levándolle conforto.
A dilatación correra ben. Un fluente de augas vírase saír desde a enormidade da vulva, como unha densa corrente subacuática na inmensidade do lago da bañeira. Os músculos do abdome contraéranse, inspirando e empurrando, inspirando e empurrando, deste xeito cada vez que a contracción se manifestaba. Até que ao final a cabeza comezara a asomar. Xirara a un lado axudada por Belarmino, e saíra o seu fillo para a auga morna con naturalidade, nadando, coma se brazos e pernas fosen aletas de peixe en vez de membros humanos de neno recén nacido, coma se o líquido lle fose connatural e se sentise feliz unha vez expulsado das entrañas maternas. A calma podre daquel instante, a néboa de arredor da Fonte da Tella, fora esgazada polo choro estridente do benxamín Belarmino, en protesta acaso por telo violentado despois de o retirar do ámbito acuático para o afagaren seus pais co que haberán de ser as súas primeiras roupas.
2
Helena, case na corentena ao ter o bebé, tomara maiores precaucións a partir dese momento ante a posibilidade de calquera outro embarazo. Fillo serodio, entendeuno isto como deber de mai responsábel; e aínda que o seu verdadeiro desexo trazase camiño asaz distinto ao da obriga imposta, xa que a súa vontade tería sido que o Belarmino gozase polo menos da compaña dun irmán, ben certo foi que aquel neno viñera a colmar a súa felicidade, polo que se daba por satisfeita. Ora que mellor sería falar de felicidades. Seica lle faltara tempo ao seu home, pois, non ben nacera o pequeno, xa se afanara en querelo ir labrando ao seu antollo. O seu primeiro móbil, ben visíbel á beira esquerda do berce, catro figuriñas de mergulladores feitas de goma e trapo, dous con escafandra e dous homes ras. Golfiños, tiburóns e baleas, cabaliños e estrelas de mar, barcos e submarinos, focas, tartarugas e polbos, cangrexos e peixes..., e é que todo canto boneco facía parte do seu enxoval acababa por redundar sempre na mesma e invariábel materia: o mar, sempre o mar, sempiterna tautoloxía; non en van a profesión de mergullador do Belarmino —quen o cuestiona!— tamén era a súa vocación.
Non andaba aínda o meniño e xa nadaba na praia do Porto, embaixo da Fonte da Tella, bracexando e pernexando como o can. Sequera contaba daquela co ano de vida. O medo, vocábulo excesivamente abstracto para entendemento dun bebé, resultaba obvio que non fose con el. Metía a cabeza por baixo da auga e mergullaba imitando o pai en cada xesto, ao tempo que se impulsaba axudado polos membros; e de ollos abertos observando o fondo de areas ben grosas, e o golfo acastañado e arborescente que se ramificaba alá adentro, na parte máis profunda, cando a marea estaba baixa. Logo, fixérase evidente que a máscara de mergullo e o tubo respirador, alén das consabidas aletas, se habían de converter en necesario agasallo con apenas tres anos de vida.
E foi medrando, fiel aos seus amigos, mais decote cun certo e descomedido afán por canto tivese que ver co medio mariño, ora máis fácil fose dicir subacuático. De aí que, cando a etapa dos primeiros tenteos amorosos, se revelase pouco habitual ou reservado, aínda que sen deixar demasiado claro se por falta de interese real nas mozas —se cadra serea había de ser a femia que lle enchese o ollo—, ou porque o seu verdadeiro amor fose tan só o océano e, de preferencia, baixo a superficie.
Desde idade ben temperá adquirira unha destreza sen igual na caza do polbo. Non había furado que se lle resistise. Diminutos restos de mexillóns ou lapas, de peixes, ou calquera outra sorte de residuos valíanlle para verificar a súa presenza. Raro sería que fallase. Provisto do seu gancho, pinchaba na superficie e tiraba, sen erro, o cefalópodo do burato. Fama de bon pescador, toda, non había quen non soubese del no lugar, pois que o Belarmino pintaba trazas de adulto para estes mesteres.
Un bon día, no entanto, viñera a suceder; a raíz dun accidente. Así pois, no mesmo tempo que dura un abrir e fechar de ollos, pasara a converterse en Queixo Partido. Malia a todo, e moi ao contrario do que os seus compañeiros puidesen agardar desta circunstancia, Belarmino mesmo chegaba a mofarse de tan malintencionado apelativo. As lesións producidas, resultado da enerxía e celeridade con que acostumaba facer baixar madeiro e amarras no gancho do guindastre de manipular as embarcacións, deran con el caendo desde a base do enxeño (uns catro metros de altura) contra o fondo de cemento onde se varan. Un desgrazado accidente. Precipitárase ao baleiro como boneco de trapo para bater no chan, dándose de queixadas; e cosido de urxencia logo no hospital. Non obstante, a fachenda sen par do Belarmino fora capaz de conseguir que ninguén o intimidase por esta causa, quen, deste xeito, mostraba orgulloso o queixo partido, como sorte de ferida de guerra, para así contrarrestar calquera asomo de insolencia naqueles que o tentasen amolar.
Mais chegado aos dezaseis anos, todo se lle facía pouco. Sentiu el unha necesidade desmedida, irracional diriamos, de mellora na súa actividade. Daquela primeira pistola de arpón regalada aos catorce, e coa que ensartaba algún que outro peixe non demasiado grande que merodease polas inmediacións da praia do Porto ou pola súa volta —revellocas, muxes, sargos cativos e pouco máis—, pasara por fin a un fusil, un fusil de verdade, un fusil de adulto, como o de seu pai. Aquilo tornárase xa palabras maiores, anticipo do que había de vir, de grandes e exitosas capturas, tal e como el desexaba.
As primeiras saídas, sempre partindo desde a súa base na praia do Porto, transcorreran de arredor das Laxes, do Noco, da Punta dos Páxaros, da de Baltasar e do Corveiro, até máis tarde xa se aventurar algo máis lonxe de terra, en lugares máis batidos e abertos e, por tanto, a onde a ambición o conducía, pois non se conformaba con pequenas capturas, entendéndose isto tanto polo tamaño como pola cantidade de pezas obtidas. Cobizaba algo máis substancioso. O caiuco —obsequio tamén de seu pai— facíase agora demasiado pequeno, xa non respondía ás novas expectativas nin ansias creadas. Vogar até certa altura sen se afastar moito, fondear o rizón e logo botarse ao mar para ir deitando dentro da embarcación todo o logrado, convertérase nun labor demasiado cansado.
Pensou en conseguir cartos para comprar unha chalana, pero desbotárao deseguida, pois eran moitos os que había que reunir. Non obstante, aquela ambivalencia de remador e pescador facíaselle excesiva, demasiado esgotadora, e máis a bordo do seu caiuco, tan pequeno como el era. Debía encontrar alguén que vogase e tivese conta da embarcación entrementres facía o mergullo, e poderse valer deste xeito dunha maior mobilidade e botar máis tempo para ampliar capturas. Non fora moita a demora. Fidel, fillo de Luís do Rei, ofrecéraselle de chalaneiro, co que en breve atopou o remedio á súa preocupación. El puña a barca. Esta, propiedade de seu pai, pescador semiprofesional, seviría á empresa, podendo facer uso dela mentres non a precisase, vespertino labor sobre todo, practicado polo home cunhas cantas nasas e unha veta de case cen metros de lonxitude para largar. Polo que, deste xeito, mergullador e remador, ambos a dous e desde ese instante, formaran sociedade. O reparto do capturado, a partes iguais. E así perdurou de aí en diante por ben tempo, con momentos mellores e peores, pero sempre, dito sexa de paso, con moitas máis alegrías que penas. Así pois, caían boas maragotas e merlóns, sargos e pargos, chocos e polbos, algún que outro congro, raias, robalizas e, circunstancialmente, até corvinas, se ben poucas. Deste xeito, verán tras verán. E é que o Belarmino, a dicir das xentes, non había disparo que marrase, que alí onde puña o ollo...
3
Estáballe a seguir a pista desde a segunda quincena de xullo. Unha sombra primeiro. Tan só. Entrevíraa a unha certa distancia, pero a obsesión tornouse instantánea desde aquela, pois de máis nada precisou para comprender a magnitude da descuberta. Como, sendo tan grande, escorregaría con tanta facilidade? Era visto e non visto. Safábase a unha velocidade incríbel, no tempo de pestanexar, desaparecendo da súa vista como por arte de maxia. Fóra a alma, calculáballe unha envergadura similar á súa, aletas incluídas, e por volta dos quince quilos de peso. Aínda que, de todos os xeitos, nunca fora capaz de velo a unha distancia menor de tres metros. A zona que merodeaba estendíase entre os Cabalos e a Furada. Por tanto, difícil cousa saberlle o burato en fondo tan rochoso e abrupto como aquel.
Unha e outra vez acudían Fidel e Belarmino ao mesmo couto, día após día coma se xa non houbese ningunha outra parte a onde ir, coma se xa non existise mellor lugar onde se puidesen realizar capturas. Día si e outro tamén, coa obsesión de o encarar e ensartar, e até desprezando por veces moito do peixe, aínda bon, que se lle puxese a tiro. Fidel, o remador, non o tomara en conta nos primeiros momentos, ningunha preocupación pola cobiza do seu compañeiro. Á fin e ao cabo as capturas, malia o interese desmedido en atrapar o xigante, non minguaban, continuaban sendo igual de copiosas que sempre.
Porén, sería a partir da segunda quincena de agosto, tan só a partir de aquí, cando o desacougo deu en principiar. Víao, ao Belarmino, indo paseniño a flor de auga batuxando as aletas harmoniosamente, pero tan pronto notaba o cambio na respiración, así como o modo en que o vía pinchar, e xa se tornaban sinais abondos para denotaren o avistamento do leviatán. Unha e outra vez, e a angustia tomaba conta del con maior afinco se cabe. Os mergullos, cando isto acontecía, tiñan máis duración da habitual debaixo da auga, pois até lle faltaba respiro a el entrementes non subía á superficie. Unha e outra vez e decote as mesmas contrariedades, a mesma frustración por non telo logrado, e a obcecación de querer intentalo outra volta ao día seguinte e con renovados folgos. Pouco lle importaba que diminuísen as capturas ou que o Fidel o reconviñese con que debía deixalo. O animal era intelixente de máis, e igual que se lle facía difícil dar cabo del, ningunha outra persoa sería quen de facelo tampouco. Perdese coidado, referíalle con sensatez o seu amigo remador.
De nada valeu. Belarmino levábao entalado naquela parte do cerebro máis primitiva, máis animal, e non había quen llo apease. E, por suposto, nunca ningún dos dous manifestara publicamente nada daquilo, da súa descuberta. Complicidade de pescadores. Ora no Cabalo de Fóra, ora na Ventureira, ora no Aguiúncho, ora na Peada ou na Furada, e cada inmersión en que o bicho era avistado conseguía terlle ao Fidel o corazón nun puño. Tardaba e tardaba en emerxer, e ás veces tamén el contiña a respiración por ver se os seus pulmóns tiñan capacidade suficiente para aguantar o que o Belarmino aguantaba debaixo da auga. Máximo un par de minutos e rebentaba xa. Pasaba aínda algún tempo máis e a congoxa invadíao, ollando para os catro puntos cardinais da chalana, dunha e doutra borda, a proa e a popa, entrementres o tubo respirador non asomaba facendo aquel pequeno ruído como imaxinaba debían de facer as baleas cando saen á superficie. Ameazouno con abandonar a empresa. Tentouno convencer de que aquel comportamento obsesivo algún mal lle habería de acarretar á saúde. Non podían seguir indefinidamente buscando aquela presenza case fantasmal e escorregadiza, e é que se facía evidente que o peixe era demasiado arteiro e lesto como para lle poder dar captura. Eis o seu razoamento, o do Fidel, cabal como ningún, mais sustentado sobre o fráxil piar da sensatez, que axiña botaba por terra a contumaz cobiza do depredador, tornando inútil canto xesto de cordura o tentase beneficiar.
O Belarmino, no entanto, o teimudo do Belarmino levaba o seu raciocinio moito máis lonxe aínda. Moi ao contrario de se avir ás sabias palabras do seu amigo, as cales mesmo desouvía, terzara en facerlle unha observación. A maneira en que quizá o puidesen lograr tería de ser achando o lugar da súa gorida. Foi o que lle apuxera, de xeito rotundo, como solución a aqueles consellos. Só a partir de aí é que o camiño se achaiaría decontado. De certo que si. Pero, onde? Tragou para si Fidel a pregunta, ben obvia doutra parte polo aceno que fixera. Pois un único sitio lle restaba por explorar a conciencia: os pozos da Furada. Cal outro senón! A luz que o mergullador fixo verter sobre o remador veu provocar nel un ostentoso xesto de desaprobación. Aquilo, coidaba, resultaba demasiado perigoso, pois que os percances, alí, contábanse por decenas. Non obstante, como llo negar ao Belarmino despois de tanto tempo e maior perseverancia se cabe. Sería magoar o seu orgullo, e máis sabendo como o deixaría de ferido no seu amor propio.
Semellante animal só podía ter paradoiro neste labirinto, foi coma se o pensase en voz alta o cazador; e pese a Fidel xulgar que se trataba dunha loucura, non lle quedara máis opción que transixir, de aí o feito de ter que acceder finalmente. Gardaba así a lealdade debida ao seu amigo, no entanto coidaba ser aquilo unha verdadeira insensatez.
O verán chegaba á súa fin e con el a temporada de pesca. A esperanza do Fidel, xa que logo, radicaba nesta circunstancia imperiosa, a de que ao Belarmino non lle coubese alternativa distinta máis que desistir.
Fidel permaneceu expectante coa embarcación durante toda unha semana de arredor da Furada; mentres que Belarmino, ao mesmo tempo, deixábase ir coa corrente, manseliño, e enfundado no seu traxe, a flote sobre a superficie, agochándose por veces por tras dalgún saliente, sempre á espera. Nun dos días fixera varios mergullos que demoraran máis do habitual. Era claro que se trataba del. Despois viñera para a chalana extenuado, se ben con evidente oufanía, ao entender que se acercara o suficiente sen que o peixe o chegase a ver, e até chegando a disparar sobre el errando. Pena que tan só lle rozase o dorso, por tras da cabeza, pero sen o arpón conseguir espetárselle no lombo. No entanto, tiña sospeitas de que alí, moi próximo de onde fixera aquela inmersión, debía de estar a gorida.
E amañecera por fin aquel día catro do mes de setembro. De mañá cedo, xa ás dez, tomaran rumbo certo desde o Porto. O mar traballara abondo nos días precedentes. As lagarteiras trouxeran moito arrastre, moito golfo enleado, moitos rastros de escuma por toda a parte. Ao pasar por entre o Cabalo de Dentro e a punta do Xurelo, xa Fidel levaba os brazos doloridos dos remos. No entanto, sentía certo alivio ao saber que pouco faltaba para que aquela insensatez rematase. A salsa aínda se axitaba ben a pesar de que as mareas vivas remataran había uns días e o nordés facía especialmente dificultosa a progresión cara á Furada. Baixou o ritmo. Pouco restaba agora para chegaren sobre o sitio. A marea, mediada. O cheiro ao iodo da escuma e á materia orgánica remexida pola forza das augas, exhalaba penetrantes olores, con intensidade, pegañento, adheríndose á pituitaria cal peixe rémora.
No traxecto foise vestindo destramente, igual que facía todos os días. No traxe de goma, as feridas de guerra, rachos e pelados producidos polas arestas das rochas. Mandoulle ir parando a chalana, a pouco xa da Furada. Colleu a máscara, cuspiu sobre a lente (acto reiterativo e obrigado), e aclarouna na auga desde a borda. Adaptouna despois a cabeza e rostro, calzou as aletas e despediuse cun adeus nun xesto de man. Chimpouse para tras, de costas, como de costume facía. Todo como de costume, salvo aquel adeus. Un adeus de que pouco gostou Fidel e que lle ficaría gravado ao roxo desde aquela.
Mantívose expectante, de igual modo que todos aqueles días. El tendo conta da chalana a certa distancia, e Belarmino deixándose ir levemente ao embate da salsa, con coidado de non ir contra as pedras. Observouno pinchar unha, dúas veces. Sempre a mesma respiración axitada. O tempo baixo a superficie, unha eternidade. Con todo, distinto acaso ao de todos os días que levaban detrás do robalo? Afirmar que tiña unha premonición nese día tería sido demasiado fácil. Porque todos aqueles gardaban a mesma intensidade, o mesmo grao de congoxa. A espera, non obstante, convertérase en moito peor desde o momento aquel en que se decidira o lugar da Furada, desde o momento en que fora descuberto o seu tobo. E non había volta atrás. Único que o outono se adiantase e o mar se metese o suficiente en días para facelo desistir de tan descabelada empresa. Era a esperanza que gardaba: sorte de ás na manga como avezado xogador de naipes. Seu pai abandonaría a faena até o verán seguinte. Cumpriría gardar a embarcación na caseta. Xa vía a pluma do guindastre xirar sobre a chalana varada en terra, a travesa de madeira pasando por baixo da quilla, e os cabos dos costados xuntándose en ángulo para segurarse no gancho, entrementres as cordas de menor grosor se ocupaban de estabilizala a proa e a popa. Logo depositaríase na base de cemento e pedra da grúa e arrastraríase até a boca do alboio. Tras a porta fechada, acabaría a súa angustia, a louca persecución e, por descontado, a obsesión do Belarmino.
Fixera a terceira das inmersións. A definitiva, a vencida. O último que avistara del fora a punta das aletas. Atrás disto, un lixeiriño remuíño e o presentimento dun respirar axitado. Máis nada. Agardou e agardou. Agardou e volveu a agardar até perder conta. Desesperou. Berrou. Bateu remos a torto, a dereito. Tan só lle restou guindarse á auga. Nun intre mesmo estivo a piques de o facer. Como un viraventos, rodopiou sobre os catro puntos cardinais, louco. Vogou a ambos os costados da Pena da Furada. Achegouse mesmo de máis até á canle divisoria con terra. Nin soubo canto tempo estivera así, desnortado, perdido sen saber que facer. Cada extremo de sargazo que vía emerxer era o tubo respirador, o lombo do traxe de goma, unha aleta que seguise o rastro do robalo como de costume. Bradaba. Golpeaba os remos para que sentise o son baixo a auga. E unha e outra vez até alí se achegaba para achar sempre o mesmo logo do avistamento fallido. Os talos acastañados das algas, rotos após o mar de fondo das lagarteiras, asomaban a cada pouco máis, non en van a marea estaba cada vez máis abaixo, e por esta mesma circunstancia a desesperación aínda tomaba conta del en maior grao, xa que a maraña de golfo nadando sobre a superficie facía imposíbel calquera busca.
Cabrón do Belarmino. Tolo de atar. Por que me ten que pasar a min isto. Por que lle faría caso na súa loucura. Sube á superficie dunha vez. Atropelábase o Fidel en pensamentos. Pero, mediodía xa, e o vento foi mudando para a Ventureira. Os nubarróns estancados alá ao fondo comezaron a progresar sobre o cabo. Conxestionado, paralizado o xesto na angustia desde o momento da terceira inmersión do Belarmino, só a auga doce da chuvia pareceu volvelo algo en si, acordalo do atordamento. O chuvasco descargou con dureza sobre a embarcación. Encharcou o fondo, o fondo da chalana cheo de peixe, mais nin deu por iso. Estiñou logo, e con el un algo a conxestión do Fidel.
Dun arrebato armou remos e vogou para o coído da Ventureira. Tanto lle tivo a embarcación e, aínda, a súa propia vida. De certo que as pedras estaban máis esvaradías que nunca. Escorregou a quilla entre o sargazo até varar a chalana entre os coios. Abandonouna e deu inicio á perigosa subida do cantil. Patinou en máis dunha ocasión. Non se importou. A única idea que tiña na cabeza había de levalo con ben á cima da ribeira. Pese aos maos carreiros e ao pedregullo que deles se desprendía, foise agarrando con pericia en cada brote de herbas. A desmedida da ansia, que todo o pode. Dolorido, ensanguentado en uñas e dedos, deu cabo á ascensión. No faro, o Terencio, o vello Terencio, daría xa a voz de alarma.
Como un máis, Fidel fixo parte na busca. Toda a tarde houbera mergulladores rastrexando a zona entre a Ventureira e a Furada. Os chuvascos caían unha e outra vez e a marea fora subindo. Era esta a esperanza que gardaban. Cando as algas abandonasen a tona da auga, a visión sería algo maior. Por entre o bosque de sargazo vertical talvez a sorte puidese ser maior. O sol apuntaba xa a liña do horizonte entre nubes agrisadas. Un dos mergulladores dera o sinal. Atopárao. Axudado doutro compañeiro, somerxéranse para o tiraren de alí. Complicado asunto rescatalo do labirinto da Furada.
Ben difícil resultara convencer a Helena. Porén, o primeiro dos Belarmino, finalmente cedeu. Dous días transcorreran para o poder soterrar. Que o empeño de seu home fora o de incineralo e botar logo as cinzas ao mar do cabo unha vez feita a autopsia e do permiso para o sepelio. Armou en cólera a mai. Rebentou de súpeto a rabia contida desde había tantísimo tempo. Ela, que lle levaba facendo todas as concesións do mundo a aquel home para o compracer, que a canto el desexou se aviñera, e, agora, maldita sexa!, que lle quedaba agora a ela? O seu fillo, o seu único fillo! Culpábao a el de todo canto acontecera. Irracionalmente. Quen, senón, lle metera o formigo no corpo. Quen, senón, lle inculcara aquela paixón desmedida polo mar. Sentíase baleira, coma se unha parte da alma a abandonase. Non lle pedisen máis.
Abatida pola acción de moitos máis calmantes dos que coubese esperar, só despois, foi que cedeu ás peticións. Belarmino pai e Fidel xulgaran definitivamente ser aquel o mellor tributo que lle poderían render. Pensaron que o mesmo opinaría el se agora estivese con vida. Descansarían os seus restos no cemiterio parroquial, perdese coidado súa mai. A foto do Belarmino, vestido co seu traxe de home ra, faría parte do museo de historia natural da cidade. O peixe, o robalo xigantesco de catorce quilos e seiscentos gramos (para sermos máis exactos), exhibiríase disecado ao pé do seu retrato a tamaño natural. E é que a teimudo, outro coma el non había. Déralle caza, abofé que si, aínda que a maraña de pozos, xa co bicho ensartado, se lle convertera nunha trapela mortal no momento da ascensión. Polo que de medio corpo, atrapado entre dous salientes dunha das canles, e enredado na corda do seu propio arpón en loita por saír á superficie, fora como ficara sen oxíxeno nos pulmóns, vítima do seu propio engado.
Henrique Dacosta López